Φλώρινα: Η πόλη της ομίχλης

Είναι η πόλη των καλλιτεχνών. Των χάλκινων. Της ομίχλης. Η πόλη της τραγιάσκας, της μυστηριώδους ατμόσφαιρας, της βαλκανικής αύρας. Σε καίει σαν το μπούκοβο και τις χριστουγεννιάτικες φωτιές της. Σε ξεγυμνώνει σαν τα βλέμματα των ανθρώπων της. Σε μουδιάζει και σε λυτρώνει, σαν φινάλε του Αγγελόπουλου.

Δέκα λεπτά μέσα στο θρυλικό καφενείο Διεθνές και το βλέμμα δε λέει να ξεκολλήσει απ' το πάτωμα. Αδύνατον να πιστέψεις πως το ασπρόμαυρο σκάκι δάπεδο δεν είναι πια εδώ. «Κατ' ανάγκη» απολογούνται ο κ. Γιώργος Βελλιάνης κι ο γιος του Δαμιανός, «διαλύθηκε»! Καθρέφτης και κάδρα παίρνουν εκδίκηση μένοντας στην ίδια θέση 80 τόσα χρόνια τώρα.

Οι γηραιοί θαμώνες βέβαια δεκάρα δε δίνουν για όλα αυτά, έχουν πέσει με τα μούτρα στο χαρτάκι τους (βίδα, εφταράκι, μπουρλότ), στις εφημερίδες τους, στο τσιπουράκι και στο κουβεντολόι. Τι θα λεγε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος αν (δεν) το έβλεπε; «Σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν ταξιδέψω, στο δεύτερο σπίτι μου θα επιστρέψω, στο Διεθνές», είπε κάπου κάποτε κι αυτό το σπίτι τον τιμά με αποκόμματα και φωτογραφίες τοποθετημένα με ευλάβεια σε μια εσοχή του τοίχου.

Η ομίχλη τρύπωσε και στο καφενείο Διεθνές!

Οι τεράστιες τζαμαρίες έχουν υγροποιηθεί από τη διαφορά της θερμοκρασίας. Το θερμόμετρο τις «γνήσιες» φλωρινιώτικες μέρες μπορεί να αγγίξει και τους -25 βαθμούς. «Και -27 έπιασε πέρσι», λέει ένας γέροντας και αρχίζει να περιγράφει το πώς οι Φλωρινιώτες προετοιμάζονται ακόμη για τον χειμώνα «όπως παλιά, οργανωμένα και σοβαρά». Μόνο σιλουέτες περνούν απ' έξω. Ασαφείς φιγούρες μες την πηχτή ομίχλη. Ομίχλη. Αυτή είναι η λέξη... κλειδί της Φλώρινας.

Οταν το σινιάκι εμφανιστεί και στρογγυλοκαθίσει πάνω από την πόλη, κανείς δεν ξέρει πόσο καιρό θα μείνει βουτηγμένη στο μυστήριο. Σινιάκι λένε οι ντόπιοι το σύννεφο που βολεύεται μέσα στη γούβα της Φλώρινας κι είναι τόσο τοπικό που αν κάνεις πως απομακρύνεσαι απ' την πόλη ο κόσμος μπορεί να είναι κι ηλιόλουστος.

Ας είναι. Αυτή η καταχνιά είναι η ταυτότητά της. Η μνημειώδης ατμόσφαιρά της που κάνει καλλιτέχνες και μη να αναστενάζουν δημιουργικά. Μετά τη δεύτερη μέρα την αποδέχεσαι ως δεδομένο, λες κι έτσι θα λειτουργεί πλέον για πάντα η όρασή σου, θολά. Μέσα στο πλέγμα της γίνονται όλα. Οι συναντήσεις και οι αποχωρισμοί. Μέσα στο πέπλο της παίζουν μπάσκετ οι πιτσιρικάδες του νέου δημοτικού πάρκου, κάνουν άλματα με τα σκέιτ, δίνουν φιλιά στα παγκάκια.

Τρομερή ασφάλεια, δεν βλέπεις (ούτε σε βλέπουν) στα 10 μέτρα. Και μη νομίζεις πως πνίγεσαι. Αν δεις τη Φλώρινα στο φως του ήλιου δεν τη γνωρίζεις. Κι αν κάνει λιακάδα πάνω από δυο μέρες, σου λείπει κιόλας. Πολλές ταινίες γύρισε εδώ ο Αγγελόπουλος, φυσικά και το «τοπίο στην ομίχλη».

Το θρυλικό καφενείο στεγάζεται στο ισόγειο του παλιού, ονομαστού στα Βαλκάνια, ξενοδοχείου. Του 'λεγαν του κυρ Γιώργου να το πουλήσει μα είχε γνώση. Ούτε τον καθρέφτη δεν έδωσε κι ας του έδιναν σε αντάλλαγμα ένα διαμέρισμα στη Σκιάθο. Βρίσκεται στην οδό Μ. Αλεξάνδρου. Κεντρικότατος δρόμος και γεμάτος από απίθανα κτίρια και παλιά μαγαζιά που μαζί με τις ομίχλες και τα ρέστα βροντοφωνάζουν Βαλκάνια.

Ο φιλάργυρος, ο φονεύς, ο άδικος, αυτοί που κοιμούνται την Κυριακή και δεν πάνε στην εκκλησία και άλλοι αμαρτωλοί, όλοι στον ναό της Γέννησης της Θεοτόκου στις Κάτω Κλεινές

Επίσης κεντρικότατος δρόμος είναι η Δραγούμη, διπλής κατεύθυνσης και τούτη. Γενικώς στην Φλώρινα σχεδόν όλοι οι δρόμοι είναι διπλοί, χωρισμένοι με πορτοκαλί κολωνάκια, κι έτσι εύκολα την πατάς αν οδηγείς ή... σε πατούν αν είσαι πεζός. Η Παύλου Μελά που είναι πεζοδρομημένη καταλήγει στην πλατεία Μόδη. Σφαγή γίνεται στα καφέ - μπαράκια της, οι φοιτητές φροντίζουν γι' αυτό. Τετάρτη και Σάββατο η... σφαγή μεταφέρεται μεταξύ των οδών Φιλίππου, Μόδη, Χάσου.

Η υπαίθρια αγορά είναι θέμα από μόνο της στη Φλώρινα. Πάνω από 100 χρόνια ιστορία. Πρωταγωνίστριες οι πιπεριές εννοείται. Μέσα στην αγορά βρίσκεται και το καφενείο του Νάσου, άλλο θρυλικό μαγαζί της πόλης και τούτο, με τοιχογραφίες του Μανόλη Πολυμέρη, και φωτογραφίες θρυλικών μορφών και ρεμπετών.

Σκέιτ στην ομίχλη, στο Νέο Δημοτικό Πάρκο Φλώρινας

Κάπου εκεί και το φημισμένο ταχυφαγείο της αγοράς, του Πολατίδη, για κεμπάπι με μπούκοβο και ρετσίνα στα γρήγορα (κεμπάπι με μπούκοβο· επίσης λέξη κλειδί). Γνώρισε καλύτερες μέρες η αγορά ασυζητητί. Ειδικά τη δεκαετία του '80- '90 που κατέφταναν απ' τη Γιουγκοσλαβία οι άνθρωποι για να ψωνίσουν πρώτης τάξεως αγαθά σε καλές τιμές. Πάνε αυτά. Τώρα πάνε κι οι Φλωρινιώτες εκεί για ψώνια.

30 χλμ. απέχει η Μπίτολα. Μπίτολα σήμερα γιατί πρόκειται για το παλιό Μοναστήρι, την αρχοντούπολη που μαζί με την Κορυτσά και τη Θεσσαλονίκη σχημάτιζαν ένα από τα πλέον κοσμοπολίτικα τρίγωνα των Βαλκανίων. Πριν τους Βαλκανικούς όλα αυτά. Φαντάσου ότι εκείνη την εποχή η Φλώρινα ήταν ένα σπουδαίο διακομιστικό κέντρο όσο λίγα. Με κεντρικότατη θέση στα αιωνίως ταραγμένα Βαλκάνια και φημισμένα ορεινά περάσματα τριγύρω, αναφέρεται ότι είχε 45 χάνια.

Οι Βαλκανικοί πόλεμοι έκοψαν με συνοπτικές διαδικασίες το αλισβερίσι. Μπήκαν σύνορα, χωρίστηκαν οικογένειες, ξεσπιτώθηκαν άνθρωποι, οι φίλοι έγιναν εχθροί κι οι εχθροί οικογένεια. Αναμείχθηκαν οι πληθυσμοί, αναμείχθηκαν κι οι γλώσσες και όλα. Ντόμπρο, ντόμπρο θα ακούς, ας πούμε, συχνά, που θα πει στα σλάβικα καλό. Σωστός ο συνειρμός, από 'κει προέρχεται κι η λέξη ντόμπρος, που ταιριάζει γάντι στους Φλωρινιώτες.


Μαγική καλλιτεχνούπολη
Στη Φλώρινα κλαις δυο φορές, μια όταν έρχεσαι και μια όταν φεύγεις, μου ΄πε κάποτε ο ντόπιος λαογράφος Λάζαρος Μέλλιος. Καλή του ώρα, είχε όλα τα δίκια του κόσμου. Γιατί με αυτήν την πόλη, όσο κι αν δεν το περιμένεις, κολλάς για τα καλά. Οκ, ας μην είμαστε απόλυτοι, κάποιοι από μας κολλάνε.

Η εικόνα της λεωφόρου Ελευθερίας τη νύχτα σε σημαδεύει για πάντα. Και τη μέρα, μα τη νύχτα είναι άλλο πράγμα. Οταν έχει πέσει το σινιάκι και αναγνωρίζεις μέσα στην ομίχλη μαύρες φιγούρες με τραγιάσκες να στρίβουν με βήμα ταχύ στα στενά, σαν συνωμότες. Τραγιάσκα, άλλη λέξη κλειδί της Φλώρινας. Στη λεωφόρο Ελευθερίας μοιάζει να καταλήγει όλο το μυστήριο κι η γοητεία της πόλης.

Στη σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Δ. Μακεδονίας

Είναι κι αυτό το πορτοκαλί φως που διαχέεται από τους φανοστάτες που σε κάνει να νιώθεις μέρος του σκηνικού, μέλος του θιάσου, σαν να περιμένεις το «στοπ!» του Αγγελόπουλου για να ξαναγίνεις εσύ. Αυτό είναι το ποτάμι. Κι όταν στη Φλώρινα λέμε ποτάμι, εννοούμε τον Σακουλέβα. Κι από τότε που η Φλώρινα θυμάται τον εαυτό της εδώ ήταν το κέντρο της, η περατζάδα της.

Αν εντυπωσιάστηκες μία με τα σπίτια της Μ. Αλεξάνδρου, με αυτά εδώ θα εντυπωσιαστείς δέκα. Μακεδονίτικα, παραδοσιακά (τα αποκαλούμενα οθωμανικά), νεοκλασικά, μα τα εκλεκτικιστικά είναι εκείνα που ξεχωρίζουν. Είναι αυτά που, με λίγα λόγια, συνταιριάζουν στοιχεία από διάφορες τάσεις οπότε καταλαβαίνεις πως καθένα είναι μοναδικό.

Η οδός Μ. Αλεξάνδρου «φωνάζει» Βαλκάνια

Κτίστηκαν στον Μεσοπόλεμο, μαζί με το νέο σχέδιο πόλεως, στα πλαίσια εξευρωπαϊσμού της Φλώρινας. Αρμονία, απλότητα, και... ανάγκη σωτηρίας. Κι ελπίδα: όταν πέφτουν στα χέρια σου μελέτες αποκατάστασης από τους μεγάλους ντόπιους αρχιτέκτονες, σαν τον Αχιλλέα Στόιο. Κι όταν βλέπεις τη νύχτα φωτάκια να ανάβουν στα παράθυρα...

Ενας άλλος συμβολισμός όμως συντελείται εδώ τον τελευταίο καιρό που είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητος. Το ένα ρεύμα της λεωφόρου Ελευθερίας, η μία πλευρά του ποταμού δηλαδή, μετονομάστηκε σε μητροπολίτου Αυγουστίνου Καντιώτη. Κι όταν στη Φλώρινα λέμε Καντιώτης εννοούμε εν πολλοίς το άλλο άκρο της ελευθερίας. Ας πούμε ότι ο εμφύλιος στη Φλώρινα συνεχίστηκε και μετά το ΄49...

Θα έλειπαν οι πιπεριές απ' το παζάρι;

Με τον γέροντα Αυγουστίνο για 30 χρόνια να αφορίζει, για άλλους να καταπιέζει, για άλλους να διαφυλάσσει τα χρηστά ήθη των Φλωρινιωτών και τη «φιλελεύθερη» προοδευτική κοινότητα να προκαλεί και ολοένα να ακμάζει μες στην καρδιά του συντηρητικού νομού. Μνημειώδης αφορισμός εκείνος του Αγγελόπουλου και όλου του καστ. Λένε μάλιστα πως όταν πέθανε ένας ντόπιος κομπάρσος, ο παπάς του χωριού του αρνήθηκε να τον θάψει.

Εχεις δει τη συγκλονιστική εικόνα από το «Βλέμμα του Οδυσσέα» όπου το πλήθος χωρίζεται σε «στρατόπεδα» με μαύρες ομπρέλες και αναμμένες λαμπάδες; Αυτό ακριβώς «εξιστορούσε» ο σκηνοθέτης, την κόντρα του με τον μητροπολίτη και το ανάθεμα που του έριξε για το «Μετέωρο βήμα του πελαργού». Απομεινάρι της συντηρητικής Φλώρινας ο 30μ. σταυρός που τοποθετημένος στον λόφο του Αγ. Παντελεήμονα είναι ορατός από παντού. Κι από εκεί όμως ορατά τα πάντα είναι.

---

Η γέννηση της τέχνης
Θα ΄λεγε κανείς πως αυτή η καταπίεση, μαζί με την ομίχλη, το ιδιαίτερο φως και την ιστορική ιδιαιτερότητα του τόπου που ανάγκασε τον κόσμο σε χρόνια σιωπή αναμείχθηκαν σε ένα πελώριο καζάνι και γέννησαν τέχνη. Γιατί αν δεν το ξέρεις ήδη, η Φλώρινα είναι η πρωτεύουσα των
καλλιτεχνών. Κανείς δεν θα διαφωνήσει με αυτό, απλώς οι γνώστες θα προσθέσουν ακόμη ένα κομμάτι στο παζλ και θα θυμηθούν πως ο νομός εποικίστηκε τον 19ο αιώνα από χτιστάδες, αγιογράφους, ξυλογλύπτες από την Ηπειρο, τους μεγάλους καλλιτέχνες του τότε δηλαδή.

Ευάγγελος και Νίκος Ταμουτσέλης: πατήρ, υιός και τέχνη

Του τώρα είναι οι ζωγράφοι, οι γλύπτες, οι χαράκτες. Με έναν Δημήτρη Καλαμάρα, έναν Νίκο Δογούλη κι έναν Στερίκα Κούλη παρακαταθήκη, οι 45, όπως υπολογίζεται, καλλιτέχνες βάζουν ισχυρή πινελιά στο προφίλ της. Από γενιά σε γενιά πάει η ιστορία και τρανταχτό παράδειγμα είναι η φημισμένη οικογένεια καλλιτεχνών Ταμουτσέλη.

Χαίρεται ο κ. Ευάγγελος που οι δυο του γιοι ακολούθησαν τα καλλιτεχνικά του χνάρια δίχως καν να τους πιέσει, μα δεν γίνεται να μην προβληματιστεί και με το μέλλον των τεχνών. Μέσα στο ατελιέ της οδού Ηπείρου που μοιράζεται με τον γιο του Νίκο, οι ζωγραφικές τεχνικές και οι εμπνεύσεις κοντράρουν οδηγώντας σε ένα εντυπωσιακό σύνολο. Ναι, το λες και πινακοθήκη και απολαμβάνεις περίφημα την ένωση του χθες και του σήμερα, της κλασικής «αναπαραστατικής» ζωγραφικής και της σύγχρονης, στη ζεστασιά σόμπας και ανθρώπων.

Μαθαίνεις κιόλας ένα σωρό ενδιαφέροντα για βόλτες στον λόφο του Αγίου Παντελεήμονα αφού ο Νίκος είναι και μέλος του ορειβατικού συλλόγου. Υποτίθεται ότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν επισκέψιμα ατελιέ μα στην πραγματικότητα αυτό των Ταμουτσέληδων είναι από τα ελάχιστα που μπορείς να δεις.

Δεν θα σου λείψει η τέχνη πάντως. Υπάρχει και Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης σε ένα καταπληκτικό αρχοντικό το οποίο κρύβει εξαιρετικά έργα τέχνης. Κρύβει στην κυριολεξία, καθώς υπολειτουργεί κι αυτό το λες και ψιλοϊεροσυλία για την καλλιτεχνική Φλώρινα. Μάχεται η Στέγη Φιλοτέχνων μα τέτοιες εποχές δύσκολα τα πράγματα. Και Πινακοθήκη Φλωρινιωτών καλλιτεχνών υπάρχει η οποία επίσης υπολειτουργεί.

Αυτό που υπερ-λειτουργεί, δόξα τω Θεώ, είναι η Σχολή Καλών Τεχνών. 10 χρόνια πάλευε ο παλιός πρόεδρος κ. Μπέσσας για να φέρει παράρτημα στη Φλώρινα και ευτυχώς τα κατάφερε και καλά κρατεί. Με πρόεδρο τον κ. Ανδρέου πλέον, τμήματα ζωγραφικής, χαρακτικής, γλυπτικής και εφαρμοσμένων, εξαίρετους, δραστήριους καθηγητές και γύρω στους 70 φοιτητές, η Σχολή και το έργο της είναι κάτι παραπάνω από εμφανή στην πόλη. Κι άμα πέσεις και στις πτυχιακές «να δεις τι γίνεται από φοιτητές που ζωγραφίζουν στο ποτάμι!»

Ηθοποιοί από κούνια στον Αριστοτέλη

Εκεί στο ποτάμι, όλο τον υπόλοιπο καιρό θα δεις πιτσιρίκια να μπαινοβγαίνουν στο μακεδονίτικο κτίριο της Πλατείας Ηρώων. Αυτός είναι ο Αριστοτέλης. Αλλη μεγάλη ιστορία της Φλώρινας. Φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος είναι, ενεργός από το 1941 με τμήματα χορού, ζωγραφικής, θεάτρου, σκακιού κ.ά., που παρά τις αντίξοες συνθήκες επιβιώνει. Με 100 μέλη και βάλε να του δίνουν ζωή τι λιγότερο θα 'κανε;

Ετσι είναι. Στη Φλώρινα τα παιδιά μπλέκουν με τις τέχνες σχεδόν απ' τη μέρα που γεννιούνται. Με τις τέχνες, με το σκι χάρη στο χιονοδρομικό στο Πισοδέρι και με την ξιφασκία. Οσο παράξενο κι αν ακούγεται η ξιφασκία είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη ζωή τους. Με δεκάδες πρωταθλητές πια, ένα εξαιρετικό προπονητικό κέντρο και παθιασμένους προπονητές όπως οι πρωταθλητές και ιδρυτικά στελέχη του Ομίλου, Πέτρος Τσώκας και Λεωνίδας Καλυβιάνος, που έχουν αναγάγει το άθλημα σε τρόπο ζωής.

Εξι λίμνες έχει ο νομός αλλά στην αγορά θα βρεις και θαλασσόψαρα

«Είναι παρεξηγημένο άθλημα» λέει η προπονήτρια Ολυμπιονίκης Ιωάννα Χρήστου, «γιατί ο κόσμος δυσκολεύεται να το καταλάβει κι ίσως να μην είναι τόσο φαντασμαγορικό, μα αν το μάθεις δεν το αλλάζεις για κανένα». «Βολεύει και η γεωγραφική μας θέση πάντως», καταλήγουν, «από εδώ βγαίνουμε εύκολα έξω για αγώνες».


Εύκολα; Πανεύκολα!
18 χλμ. Απέχει από την πόλη το τελωνείο της Νίκης απ' όπου μπαίνεις ΠΓΔΜ. Είτε σε ενδιαφέρει η ΠΓΔΜ είτε όχι, μια βόλτα κατά 'κει να την κάνεις. Γιατί κατά 'κει, πάνω στα σύνορα είναι και μια χούφτα χωριά που σου δίνουν μοναδικά μαθήματα. Κατ΄ αρχάς σε εντυπωσιάζουν με τα νέα ονόματα τους. Νίκη, Εθνικό, Κρατερό, Ακρίτας...

Επειτα με την αρχιτεκτονική τους. Χώμα, καλάμια, άχυρα, νερό, ξύλο, λίγη πέτρα ένωσαν τις δυνάμεις τους κι έφτιαξαν αριστουργήματα μέσα στην πλούσια φύση. Τα λασπόσπιτα κλέβουν τις εντυπώσεις εδώ σε αντίθεση με τα «ηπειρώτικα» χωριά νότια της πόλης, προς το Βίτσι, τη Δροσοπηγή, την Υδρούσσα, την Τριανταφυλλιά, τον Πολυπόταμο, το Φλάμπουρο.

Να δεις στον Ακρίτα κάτι κτίσματα να λες τι είχαν στο μυαλό τους οι άνθρωποι όταν τα έφτιαχναν. Το ίδιο θα σκεφτείς, για άλλους λόγους βέβαια, όταν εντοπίσεις και το πεστροφοτροφείο – χώρο αναψυχής «η Εδέμ των Ακριτών» που λατρεύουν οι Φλωρινιώτες. Εκεί πάντως που θα το λες και θα το εννοείς περισσότερο είναι όταν θα σου ανοίξει ο παπάς τον ναό της Γέννησης της Θεοτόκου στις Κάτω Κλεινές και αντικρίσεις μες στα σκοτάδια μπόλικους αμαρτωλούς σε απίθανες απεικονίσεις.

Κάπως έτσι θα μάθεις πώς είναι να ζεις στα σύνορα, πως τη βγάζεις στους μείον 30 βαθμούς Κελσίου, πώς γίνεσαι εργατικός σαν μυρμήγκι και φιλόξενος ως Ελληνας. Κι αν είσαι τυχερός θα πέσεις και σε καμιά κεφάτη παρέα σε κάνα καφενείο χωρίς φιοριτούρες. Κι αν είσαι και ακόμη πιο τυχερός θα 'ρθει και καμιά παρέα μουσικών με τα χάλκινά τους.

Εκπρόσωποι της χάλκινης παράδοσης από τη φιλαρμονική

Χάλκινα· τελευταία λέξη κλειδί για τη Φλώρινα. Παράδοση από τις λίγες. Εμπειρία από τις λίγες. Απ' τη μια διάφορες μπάντες με την ιστορική και ονομαστή μπάντα της Φλώρινας των αδελφών Βαλκάνη να ξεχωρίζει, απ' την άλλη η φιλαρμονική του δήμου, δεν χορταίνεις να ακούς τρομπέτες και κλαρίνα. Και να ανατριχιάζεις βέβαια με τον βαλκανικό ήχο.«Τα έφεραν οι Γάλλοι, στην οθωμανική αυτοκρατορία, όταν ανέλαβαν να αναδιοργανώσουν τον τουρκικό στρατό και καθιερώθηκαν» λέει ο μαέστρος Δημήτρης Παυλίδης, «η Φιλαρμονική μόνο αποτελείται από 50 άτομα».

Την πραγματική τους αξία όμως θα την καταλάβεις αν τους πετύχεις στον δρόμο, να παίζουν με τις ώρες σε πομπή. Και κυρίως αν είναι Χριστούγεννα. Κι όταν στη Φλώρινα λέμε Χριστούγεννα εννοούμε τις περίφημες Φωτιές. Τις τεράστιες φλόγες που ανάβουν στις γειτονιές.

Μη φανταστείς κάνα χαλαρό εθιματάκι. Μιλάμε για εμπειρία. Βίωμα πραγματικό. Να τρέμεις σύγκορμος. Να καίγεσαι και να κρυώνεις μαζί. Να εξαγνίζονται τα κακά πνεύματα, να εξαγνίζεσαι κι εσύ. Αν αφεθείς. Τότε θα καταλάβεις ίσως λίγο και την ψυχοσύνθεση των ντόπιων. Κι άλλα πολλά, βαθιά κρυμμένα μέσα σου, θα καταλάβεις. Τότε ίσως να κάνεις ένα βήμα προς την αυτογνωσία. Να γίνεις καλύτερος άνθρωπος ίσως. Πιο αληθινός σίγουρα. Το ΄χει αυτό η Φλώρινα. Σε ξεγυμνώνει. Γι αυτό να δεις εδώ πάνω σου εύχονται συνέχεια «καλή ευκολία».

ΠΗΓΗ:thetravelbook