Τύμφη: Η λίμνη των δράκων

Ανάμεσα στις επιβλητικές κορυφές της Γκαμήλας, η αλπική δρακόλιμνη, η ψηλότερη της Ελλάδας, όχι μόνο μοιάζει ακριβοθώρητη αλλά και είναι. Η πορεία έως εκεί είναι επίπονη, αλλά αξίζει κάθε σας βήμα.

Από όποια πλευρά και αν την κοιτάξεις σου κόβει την ανάσα. Θεόρατοι πύργοι γκρεμίζονται απότομα και βαθιά φαράγγια σκίζουν τις επιβλητικές πλαγιές δημιουργώντας ένα από τα πιο θεαματικά βουνά της Ελλάδας, την Τύμφη.

Με τις κορυφές Γκαμήλα, Γκούρα και Αστράκα κοντά στα 2.500 μέτρα υψόμετρο, με την περίφημη δρακόλιμνη στα 2.100 υψόμετρο, τα μαγευτικά αλπικά τοπία και τους σπάνιους... κατοίκους της, η Τύμφη όχι μόνο αξίζει την εξερεύνηση και την επίπονη πεζοπορία, αλλά αποτελεί πραγματική εμπειρία.

Η πιο δημοφιλής διαδρομή είναι εκείνη που ξεκινά από το Μικρό Πάπιγκο όπου εδρεύει και το κέντρο πληροφόρησης του WWF Ελλάς με πληροφορίες για τη φύση του Εθνικού Δρυμού Βίκου Αώου. Οδηγεί αρχικά στο καταφύγιο όπου μπορείτε να διανυκτερεύσετε και κατόπιν στην Δρακόλιμνη, στην Γκαμήλα ή στην Αστράκα. Οπλιστείτε με αντοχή, σωματική και ψυχική, και αφεθείτε στην συγκλονιστική εμπειρία της Τύμφης.


Με θέα στην Αστράκα
Ξεκινάμε περπατώντας ανηφορικά από το Μικρό Πάπιγκο. Περπατάμε μέσα στο δάσος, ανάμεσα σε δρυς, καστανιές, σφεντάμια και άλλα φυλλοβόλα. Λίγο μετά το χωριό συναντάμε την πρώτη πηγή και έπειτα από ένα χιλιόμετρο περίπου τη δεύτερη, την Αντάλκη. Στην τσιμεντένια γούρνα που υπάρχει εδώ ζει ένα είδος βατράχου με χαρακτηριστική κίτρινη κοιλιά.

Πρόκειται για την Bompina variegata (ποικιλία scabra) που επιπλέον φέρει στην πλάτη μυτερές μαύρες προεξοχές. Αυτά τα βατράχια έχουν μία πολύ ιδιαίτερη συμπεριφορά: όταν απειληθούν σηκώνουν τα μπροστινά πόδια και δείχνουν την κίτρινη κοιλιά τους, προειδοποιώντας ότι είναι ακατάλληλα για γεύμα! Και πράγματι είναι, καθώς το δέρμα τους παράγει μια λευκή βλέννα, που μυρίζει έντονα και είναι ιδιαίτερα τοξική.

Αφήνουμε τα βατράχια στην ησυχία τους και συνεχίζουμε για 1.500 μέτρα περίπου εωσότου συναντάμε την πηγή Τράφος, λίγο πριν τη διασταύρωση που οδηγεί δεξιά στην Αστράκα. Είναι το οροπέδιο που στη μέχρι εδώ πορεία μας στεκόταν από πάνω μας με τις κάθετες ορθοπλαγιές του που θυμίζουν πύργους. Ακριβώς επάνω από τους πύργους της Αστράκας βρίσκεται το βάραθρο «Προβατίνα», που με κατακόρυφο βάθος 451 μέτρα είναι το τρίτο μεγαλύτερο του κόσμου.

Η Δρακόλιμνη οφείλει το όνομά της στους τρίτωνες, τα μικρά αμφίβια που μοιάζουν με μικρούς δράκους και απειλούνται με εξαφάνιση

Θυμάμαι το καλοκαίρι του 1979 όταν οργάνωσα την πρώτη σπηλαιολογική αποστολή που το εξερεύνησε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τέλειο κύλινδρο του βαράθρου γύρω μου, καθώς κατέβαινα επάνω στο σχοινί, το φως που ξεμάκραινε από πάνω μου και τον αιώνιο πάγο που συνάντησα στο μικρό πατάρι σε βάθος 200 μέτρων.

Σήμερα η «Προβατίνα» είναι πια ένας παγκόσμιος σπηλαιολογικός προορισμός και η κατάβασή της θεωρείται σπηλαιολογικός άθλος. Ωστόσο δεν είναι το μοναδικό βάραθρο της Αστράκας καθώς το «Χάσμα του έπους», η «Τρύπα της νύφης», η «Τρύπα της λυγερής» και η «Γκαϊλότρυπα» (τρύπα των κοράκων) είναι εξίσου μεγάλα και εντυπωσιακά.

Με τη σκέψη στην περίφημη Προβατίνα φτάνουμε σε διασταύρωση σε υψόμετρο 1.620 μέτρων: συνεχίζουμε αριστερά, περνάμε από την πηγή Κρούνα στα 1.720 μέτρα, και φτάνουμε στο διάσελο και στο καταφύγιο στα 1.930 μ. Από εκεί μία απότομα κατηφορική πορεία 200 μέτρων περίπου οδηγεί στην Λάκκα του Τσουμάνη, μια μικρή εποχική λίμνη, δίπλα στην οποία υπάρχουν μόνιμοι υγρότοποι.

Συνεχίζουμε ακολουθώντας το μονοπάτι που αρχικά περνά από ένα μαντρί και έπειτα ανηφορίζει με βόρεια κατεύθυνση. Μία ώρα περίπου αργότερα εμφανίζεται μπροστά μας η Δρακόλιμνη, η υψηλότερη λίμνη της Ελλάδας, στα 2.100μ. Το θέαμα είναι συγκλονιστικό. Οι κορφές της Γκαμήλας καθρεφτίζονται στα πράσινα νερά της, οι χιονούρες φθάνουν στις όχθες της ομορφαίνοντας ακόμη περισσότερο το τοπίο, ενώ πλάι της, στον χαοτικό γκρεμό που πέφτει στο φαράγγι του Αώου, τα σύννεφα, χαμηλότερα, εντείνουν τη μαγεία.

Αφού... ξεπεράσουμε το πρώτο δέος αναζητάμε τα... δρακάκια που ζουν εδώ. Πρόκειται για τον απειλούμενο με εξαφάνιση αλπικό τρίτωνα (triturus alpestris), της ποικιλίας Veluchiensis, ένας μεγάλος πληθυσμός του οποίου επιβιώνει στα νερά της λίμνης (παρατηρείται και στις άλλες αλπικές λίμνες της Ελλάδας αλλά σε μικρότερους πληθυσμούς).

Χαρακτηριστικό του είδους είναι η διαφοροποίηση των δύο φύλων κατά την εποχή του ζευγαρώματος. Τα θηλυκά, εμφανώς μεγαλύτερα, παίρνουν καφέ και κίτρινα χρώματα, ενώ τα αρσενικά ένα βαθύ γαλάζιο εμφανίζοντας παράλληλα μια άσπρη λωρίδα με μαύρες βούλες στα πλάγια (η κοιλιά και στα δύο μένει πορτοκαλί). Τη... γαμπριάτικη εμφάνιση του αρσενικού συμπληρώνει ένα λοφίο.

Ολα αυτά τα χαρακτηριστικά εξαφανίζονται όταν περάσει η περίοδος του ζευγαρώματος και όλοι οι τρίτωνες γίνονται γκρίζοι-καστανόμαυροι. Ενδιαφέρον έχει και το γεγονός ότι οι τρίτωνες στη φύση ζουν μέχρι 11 χρόνια, ενώ στα ενυδρεία φθάνουν ακόμη και τα 20.

Οι κορυφές της Γκαμήλας που στέκονται επιβλητικές ανατολικά της δρακόλιμνης δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε. Θυμίζουν πράγματι τις καμπούρες του ασιατικού είδους, φιλοξενούν αγριόγιδα τα οποία με λίγη τύχη μπορούμε να διακρίνουμε και μας προκαλούν να τις κατακτήσουμε. Ξέρουμε ότι για να ανέβουμε στην Γκαμήλα από τη Δρακόλιμνη, πρέπει να αναρριχηθούμε.

Ξέρουμε επίσης, ότι εάν επιστρέψουμε στη Λάκκα Τσουμάνη, μπορούμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που οδηγεί ως εκεί έπειτα από δύο ώρες πεζοπορίας (αφού διασταυρωθεί με το μονοπάτι προς Βραδέτο και Τσεπέλοβο). Ξέρουμε τέλος, πως από εκεί πάνω, στα 2.500 μέτρα υψόμετρο, η θέα καθηλώνει, ότι θα δούμε τον Αώο να ρέει 2.000 μέτρα χαμηλότερα, τον Σμόλικα, την Τραπεζίτσα, την Αλβανία στα βορειοδυτικά και στα νότια την οροσειρά της Πίνδου. Λοιπόν, ξεκινάμε;

ΠΗΓΗ:thetravelbook