Μια ζωή καλοκαίρι

Θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα. Ανθισμένοι με τουλίπες αγροί, ηλιόλουστα ξασπρισμένα σοκάκια, καπετανοχώρια που φωνάζουν νοικοκυροσύνη και ναυτοσύνη. Εκεί που ο... αντίχειρας του Μοριά δηλώνει... νίκη στον Αργοσαρωνικό, εξερευνείς έκπληκτος την Ερμιονίδα. Καιρός ήταν!

Η Ερμιόνη παίζει σε διπλό θαλασσινό ταμπλό

Για Υδρα καλά πάω;» Οχι, πρέπει να σου πουν οι άνθρωποι, μπας και ψαχτείς λίγο κι αρχίσεις να βλέπεις γύρω σου αυτό που σου κρύβει η πανέμορφη, κατά τα άλλα, παρωπίδα Υδρας και Σπετσών. Δηλαδή, τόσοι και τόσοι άνθρωποι, διάσημοι και άσημοι, που επέλεξαν την Ερμιονίδα για εξοχικό, κάτι δεν θα 'ξεραν;

Εδώ καταλήγει το αργολικό «πόδι», ο «αντίχειρας» της Πελοποννήσου, μες στον Αργοσαρωνικό. Αντίκρυ στα νησιά «κοσμήματα»- μοιάζει να τεντώνεται, που λένε, για να τα αγγίξει. Μοιάζουν κιόλας λιγάκι. Στο τοπίο και στην αρχιτεκτονική.

Η ναυτοσύνη μυρίζει κι εδώ από χιλιόμετρα. Στα σκαριά της Κοιλάδας, στα καπετανόσπιτα του Κρανιδίου, στο λιμάνι του Πορτοχελίου, στο Λαογραφικό της Ερμιόνης. Στα αμέτρητα ιστιοπλοϊκά, ψαροκάικα, θαλαμηγούς που βολεύονται στα πανήμερα νερά των κόλπων, κι αστράφτουν μονίμως στον ήλιο. Στην Ερμιονίδα είναι πάντα καλοκαίρι, τέλος.

Βόλτα στην Ερμιόνη

Εχει και ορεινά χωριά κι αμμουδερές παραλίες. Μετέωρες μονές, φαράγγια, σπήλαια που μαρτυρούν μοναδικότητες. Κι άλλα που δεν μαρτυρούν τίποτα, κρατάνε μυστικά. Εναλλαγές ατέλειωτες με λίγα λόγια. Να μην ξέρεις πού να εστιάσεις. Να αλλάζουν οι εικόνες εν ριπή οφθαλμού. Να λες: εγώ γιατί δεν έχω ρίξει άγκυρα εδώ πέρα; Ε, ρίξε.


Μοναχικό Αυγό
Ετσι όπως κατεβαίνεις από Ναύπλιο ή Επίδαυρο κι έχεις ανέβει στο όρος Δίδυμο χωρίς να το καλοκαταλάβεις, περνάς το διάσελο και η απόληξη της αργολικής χερσονήσου απλώνεται στα πόδια σου. Το καμπυλωτό ανάγλυφο και η δαντέλα που λέγαμε σαν τρισδιάστατος χάρτης.

Σφηνωμένη στον βράχο η Μονή Αυγού

Η περιοχή σε ρίχνει με το «καλημέρα» στα βαθιά. Αρα και στα καλά. Και κάπως έτσι ακολουθείς την πινακίδα προς Πελεή. Δεν είναι το έρημο χωριό το θέμα μας, αλλά η Μονή Αυγού, στην οποία θα σε οδηγήσει χωματόδρομος. Γιατί Αυγού; Η παράδοση λέει ότι εδώ γίνονταν αεροβαφτίσεις, αλλά μια άπιστη μάνα, πριν ρίξει το παιδί της, έριξε ένα αυγό. Το αυγό δεν έσπασε, αλλά το παιδί πλήρωσε ακριβά την ασέβεια της μάνας του... Τέλος πάντων.

Γύρω στα 6 χλμ. και φτάνεις στο πλάτωμα. Από κάτω είναι η μονή. Και μόλις τη δεις, μένεις άγαλμα. Συγκινητικό να το πεις; Θα μπορούσες. Ενα κέντημα στον βράχο. Ενα μοναστηράκι κουρνιασμένο πάνω από το φαράγγι του Ράδου. Να αναρωτιέσαι πώς ζούσαν οι άνθρωποι εδώ πέρα.

Βέβαια, με τέτοια θέα προς το φαράγγι θα ασκήτευες κι εσύ, ούτε λόγος. Κτίστηκε, λέει, τον 14ο αι., αλλά ο ναός του Αγ. Δημητρίου είναι παλαιότερος, του 11ου πιθανώς. Μπαίνεις σκυφτός μέσα στον βράχο κι έτσι διασχίζεις τους θεόστενους διαδρόμους. Στον κατανυκτικό ναό, στο ταρατσάκι, στο μικρό σπήλαιο με τις τοιχογραφίες πλάι στον τρούλο, στα κελιά.

Η αλήθεια είναι πως νιώθεις ασφαλής εδώ μέσα, και δεν φταίνε μόνο οι πολεμίστρες. Σαν να μη σε βλέπει όχι άνθρωπος, μήτε ο Θεός. Ετσι νιώθεις. Αλλά ας μην λέμε τέτοια πράγματα εδώ μέσα. Τα Δίδυμα είναι από τα μεγαλύτερα χωριά και δεν είναι μόνο το όνομά τους που προκαλεί αίσθημα συντροφικότητας, είναι και το ίδιο το χωριό.

Ετσι όπως βλέπεις από ψηλά τα σπιτάκια, μια λευκή συντροφιά καταμεσής του τεράστιου οροπεδίου. Αν κατέβεις στο χωριό, βέβαια, θα είναι για τα σπήλαια. Κι άμα λέμε σπήλαια Διδύμων, επιστρατεύονται όλα τα διαθέσιμα θαυμαστικά. Μόλις τα δεις θα καταλάβεις.

Ανοιξε η γη και μας κατάπιε, στο μεγάλο σπήλαιο Διδύμων!

Βασικά, δεν είναι ακριβώς σπήλαια. Δύο άψογες, γιγαντιαίες τρύπες στη γη, είναι. Σαν κρατήρες. Γύρω στα 150 μ. διάμετρο φαντάσου. Μη βιάζεσαι, δεν είναι μετεωρίτες! Πιθανότατα είναι από καθίζηση του εδάφους, αλλά ποιος ξέρει κιόλας...

Στο πρώτο μπορείς να μπεις από ένα άνοιγμα στη γη. Μη διστάσεις καθόλου, ένα μικρό πέρασμα και βγαίνεις μέσα στον κρατήρα. Στη μέση πυκνή βλάστηση και γύρω γύρω, παράλληλα με τα τοιχώματα, ένα μονοπάτι. Εκεί είναι και δυο ξωκλήσια. Αϊ-Γιώργης και Μεταμόρφωση του Σωτήρος ξορκίζουν το ακατανόητο πάμπολλους αιώνες.

Στο άλλο σπήλαιο δεν μπαίνεις. Βρήκαν εκεί μέσα οι αρχαιολόγοι εργαλεία της Νεολιθικής εποχής, αλλά εσύ δεν έχεις κάτι να δεις. Εξω μόνο. Γύρω σου. Τις μοναδικές άγριες τουλίπες. Ξαναλέω: μοναδικές. Παρά τις προσπάθειες δεν έχουν «πιάσει» πουθενά, πουθενά αλλού.

Στενό το μονοπάτι στον κρατήρα του μικρού σπηλαίου των Διδύμων, μα ο Αϊ-Γιώργης βολεύτηκε

Από τα Δίδυμα κατεβαίνεις στο Σαλάντι. Από τις πιο δημοφιλείς παραλίες της Αργολίδας. Αλλιώς μέσω του χωριού Φούρνοι (στα υπόψη το μονοπάτι για Καταφύκι) κατεβαίνεις στην παραλία Λαμπαγιανά. Οχι για μπάνιο. Για το σπήλαιο Φράγχθι. Διασχίζεις την παραλία και, ακολουθώντας τα πορτοκαλί σημάδια, απολαμβάνεις έναν περίπατο πλάι στο νερό.

Κάνα τεταρτάκι υπολόγιζε. Μετά δεν ξέρω τι θα σε εντυπωσιάσει περισσότερο. Το ίδιο το σπήλαιο ή η ανάδειξή του; Εδώ βρέθηκαν εργαλεία, οστά ανθρώπων και ζώων από το 20000 π.Χ έως το 3000 π.Χ., που θα πει η μακροβιότερη κατοίκηση σπηλαίου στον ελλαδικό χώρο. Βάλε τώρα ότι εντοπίστηκαν διάφορες ανθρώπινες ταφές, μία από τις οποίες θεωρείται από τις παλαιότερες επίσης.

Καράβια βγαίνουν συνέχεια στη στεριά, στην Κοιλάδα

Εχει κι άλλα εντυπωσιακά. Τα οστά ψαριών, ας πούμε, που σύμφωνα με τους ειδικούς μαρτυρούν την απασχόληση με το ψάρεμα ήδη από το 10000 π.Χ. Αυτά σε εντυπωσιάζουν και το διαμπερές σπήλαιο. Μα και η αξιοποίησή του είναι άψογη. Το σωστό να λέγεται.

Πολύ κοντά βρίσκεται η Κοιλάδα, αλλά θα πας από τον κεντρικό. Στο έμπα της σε υποδέχονται τεράστια σκαριά, ήχοι από μηχανήματα, μυρωδιά από μπογιές. Ο ταρσανάς του Λέκκα και το ναυπηγείο Μπασιμακόπουλου σε βάζουν στο κλίμα. Ετσι μαθαίνεις τι εστί Κοιλάδα. Τρεχαντήρια, γρι γρι, σύγχρονα σκάφη που αλωνίζουν τα ελληνικά ύδατα, αυτό εστί. Και ψαράδες. Γεμάτο το λιμανάκι από καΐκια και βάρκες.

Γεμάτο από γιοτ, αντίθετα, το νησάκι Κορωνίδα, απέναντι. Του εφοπλιστή Λιβανού, βλέπεις. Μια γκαζιά κι έφτασες στο Κρανίδι. Και μη μου πεις «δεν το κουνάω ρούπι από τη θάλασσα», γιατί το χωριό παρότι στον λόφο της Αγ. Αννας θάλασσα μυρίζει. Ασβεστωμένα σοκάκια, καπετανόσπιτα με παστέλ περιβολή, ωραίες εκκλησίες, μυρωδιές φαγητού, απλωμένες μπουγάδες.

Χωριό για πολλές βόλτες. Και κόσμος πολύς, γύρω στις 4.000 άνθρωποι ζουν εδώ. Ετσι ήταν πάντα, γιατί είχε ναυτική δύναμη. Τώρα έχει ατμόσφαιρα. Εχει και το Πορτοχέλι, το διαχρονικό λιμάνι του. Αυτό μέχρι πριν από 30 χρόνια ήταν ένα απλό ψαροχώρι, άξιος... συνεχιστής της αρχαίας πόλης Αλιείς που βρισκόταν εδώ και ήταν κέντρο παραγωγής πορφύρας.

Αφαντο σήμερα. Το ψαροχώρι, γιατί από την αρχαία πόλη κάτι σώζεται. Τη θέση του πήραν η προκυμαία, η μαρίνα, τα ξενοδοχεία, τα εξοχικά. Υποψιάζεσαι τι γίνεται το καλοκαίρι. Ως τεράστιο φυσικό λιμάνι,το ασφαλέστερο της Αργολίδας λένε, έχει εξελιχθεί σε κορυφαίο προορισμό ανεφοδιασμού και αραξοβολιού των σύγχρονων... θαλασσοπόρων.

Λίγο πριν πέσει η νύχτα, τα πλεούμενα μπαίνουν στην ασφαλή αγκαλιά του Πορτοχελίου

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα είναι η Κόστα. Καραβάκι κάθε τρεις και λίγο για Σπέτσες. Μετά τραβάς για τις παραλίες. Τη Χηνίτσα, τον Αγ. Αιμιλιανό, το Κουνούπι, την Πετροθάλασσα, την Κουβέρτα, το Κάπαρι πιο πέρα... Να δεις κάτι εδώ δεν έχει πάντως. Στο ακροδάχτυλο της χερσονήσου έχουν κάνει κατάληψη τα εξοχικά. Αλλεπάλληλοι συνοικισμοί με χαμηλά σπίτια ή μοναχικά εξοχικά με τεράστιους μαντρότοιχους.

Τι τα θες; Καθείς εφ' ω ετάχθη. Ετσι και η Μονή των Αγ. Αναργύρων, με το αναβλύζον ιαματικό νερό, στέλνει τη χάρη της από μακριά έτσι κι εσύ που φτάνεις Ερμιόνη και ρίχνεις άγκυρα για τα καλά. Μια θαλασσοπολιτεία σκέτη κούκλα. Χυμένη στον αυχένα μιας χερσονήσου που λέγεται Μπίστι και καταλήγει σε ένα ολόδροσο πευκοδάσος.

Κατοικείται αδιάλειπτα από την αρχαιότητα, λέει. Αρχαία κατάλοιπα εδώ, ψηφιδωτά εκεί, βυζαντινά ίχνη πιο πέρα, ιστορίες για τον στόλο της που συμμετείχε στον Αγώνα, βάλε και τις γεμάτες αίγλη περιγραφές του Παυσανία, κι έφτιαξες το παζλ. Αν σε ενδιαφέρει, γιατί και δίχως αυτά πάλι την απολαμβάνεις τη βόλτα.

Είναι τα ασβεστωμένα σοκάκια και τα χαμηλά σπίτια με τα πολύχρωμα πορτοπαράθυρα, η οπτική επαφή με τη θάλασσα, η θετική της αύρα... Να κι ο ναός των Ταξιαρχών και δίπλα του ένα ωραίο αρχοντικό. Εκεί έγινε η Γ' Εθνοσυνέλευση το 1827, εκεί θα μάθεις σήμερα τα πάντα για την Ερμιόνη, ιστορικό και λαογραφικό μουσείο γαρ. Και μετά θα αρχίσεις τα ουζάκια και τα ολόφρεσκα ψάρια που φέρνει ο αλιευτικός της στόλος κάθε μέρα. Πλάι στο νερό ή από πάνω του. Μια χαρά.

Από το λιμάνι της Ερμιόνης φεύγουν τα πλοιάρια για Υδρα. Και από το λιμάνι της, γιατί είναι και το πέρασμα του Μετοχίου. Εκεί μπορείς να καταλήξεις από μια ευχάριστη διαδρομή, κόστα κόστα, προς Μέθανα και Αττική. Μπορείς να παρακάμψεις λίγο για το Ηλιόκαστρο, αν όχι για τα ερείπια της αρχαίας πόλης που δύσκολα εντοπίζονται, για τις ταβέρνες του και το κρασί του.

Είτε περπατάς στα σοκάκια του είτε το κοιτάς από μακριά, ωραίο είναι το Κρανίδι

Στη Θερμησία πάλι θα δεις το ενετικό κάστρο στον εντυπωσιακό βράχο. Ηλεγχε τις αλυκές που βρίσκονται μπροστά στο χωριό. Γενικά στη διαδρομή θα δεις πολλές λιμνοθάλασσες. Και χωράφια. Στο Μετόχι, όμως, μέσα στον περίβολο ενός αόρατου πια μοναστηριού θα δεις ανθρώπους. Αλλοδαποί και εργάτες στα χωράφια κυρίως.

Ωραίο σκηνικό πάντως. Και το καφενείο της Σοφίας στην πρόσοψή του. Ταπεινό και κλασικό, ακριβώς όπως το περιμένεις. Καφεδάκι, μεζεδάκι, μπλα, μπλα κι όπου να 'ναι... θα 'ρθει και το πλοιάριο για την Υδρα!

ΠΗΓΗ:thetravelbook