Η Κοινότητα Καρυοφύτου κατοικήθηκε στις αρχές του 1800 από Τούρκους Οθωμανούς και αναγνωρίσθηκε αρχικά ως Κοινότητα Κόζλουτσας με το Β.Δ. της 13/11/1919. Οι οικισμοί που αποτελούσαν αρχικά την Κοινότητα Κόζλουτσας ήταν: Κόζλουτσα (Α. & Κ. Καρυόφυτο), Μέσελι (Καλό Νερό), Χοροσλού (Καστανίτης), Χουσεϊν Κιοϊ (Α. & Κ. Ιωνικό), Δεμιρ Τας (Σιδηρόπετρα), Κάλοβον (Καλύβα) και Καλοβατζίκ (Δεξαμενή).
Το 1923, μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, που προέβλεπε την υποχρεωτική ανταλλαγή των Ελληνόφωνων της σημερινής Τουρκίας και των Τουρκόφωνων της Δυτικής Θράκης, η Κοινότητα Κόζλουτσας κατοικήθηκε από πρόσφυγες από τον Πόντο, την Μ. Ασία, την Ανατολική Θράκη, την Καππαδοκία και τον Βόσπορο.
Οι πρόσφυγες μετέφεραν μαζί τους τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας τους διατηρώντας ως σήμερα άσβεστη την πολιτισμική τους κληρονομιά. Μετέτρεψαν τα τζαμιά σε εκκλησίες για την άσκηση των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων και αξίζει να αναφερθεί η μεταφορά του χειροποίητου Επιταφίου από τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Της Θεοτόκου από τον Κανλικά του Πόντου στην ενορία του Κάτω Καρυοφύτου από τον πρόσφυγα Ανδρέα Καλταπανίδη,
Οι πρόσφυγες στην νέα τους πατρίδα ασχολήθηκαν κυρίως με την καπνοκαλλιέργεια, την κτηνοτροφία και άλλες μορφές της γεωργίας. Αρωγός στάθηκε το Ελληνικό Κράτος, το οποίο παρείχε στους πρόσφυγες άδειες καπνοκαλλιέργειας, οπωροφόρα δέντρα για καλλιέργεια και ζώα για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας.
Μάλιστα, ιδρύθηκαν και δύο Αγροτικοί Συνεταιρισμοί, η "Οικονομία" στο Άνω Καρυόφυτο και η "Αφιλοκέρδεια" στο Κάτω Καρυόφυτο. Οι συνεταιρισμοί παρείχαν στα μέλη τους ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η παραγωγή τους ήταν ασφαλισμένη από τις καιρικές συνθήκες. Στα αμέσως επόμενα χρόνια αναπτύχθηκε και η υλοτομία επιβάλλοντας τηνα ανάγκη για την ίδρυση Δασικών Συνεταιρισμών.
Το 1926, σύμφωνα με το Β.Δ. της 15/11/1926, δημοσιεύτηκαν στο ΦΕΚ οι μετονομασίες των οικισμών με Ελληνικές ονομασίες και το 1928 η Κοινότητα Κόζλουτσας μετονομάσθηκε σε Κοινότητα Καρυόφυτο με το Β.Δ. της 11/9/1928, αποβάλλοντας οριστικά κάθε τι που θύμιζε την αποίκηση της περιοχής από τους Τούρκους.
Το 1931 χαράχθηκε η διάνοιξη της οδού από την σημερινή Επαρχιακή Οδό Ξάνθης-Δράμας ως το Καρυόφυτο και το 1932 επισκευάστηκαν Δημοτικά Σχολεία στον Λειβαδίτη και στον Καστανίτη. Το 1933 οι οικισμοί της Κοινότητας Καρυοφύτου αποκτούν και τηλεφωνική σύνδεση μεταξύ τους με τα μαγνητικά τηλέφωνα να είναι εγκατεστημένα στους σταθμούς της Χωροφυλακής.
Τον Μάϊο του 1941 η Κοινότητα Καρυοφύτου καταλαμβάνεται από τις στρατιωτικές δυνάμεις της Βουλγαρίας. Οι Βούλγαροι διορίζουν δικό τους πρόεδρο της Κοινότητας τον Βασίλειο Καϊσέφ και επιβάλλουν στους κατοίκους των οικισμών να τους παρέχουν φαγώσιμα. Σταματούν την λειτουργία των σχολείων και τα μετατρέπουν σε στρατιωτικές τους βάσεις.
Στις 23 Μαϊου 1944 γίνονται και οι πρώτες εκτελέσεις κατοίκων. Δύο άντρες από το Άνω Καρυόφυτο εκτελούνται από τους Βούλγαρους στον δρόμο από Καρυόφυτο προς Λειβαδίτη, καθώς αρχικά τους είχαν περάσει για αντάρτες και κατόπιν για τροφοδότες.
Η 9η Σεπτεμβρίου 1944 αποτελεί την πιο αιματηρή ημέρα για το Άνω Καρυόφυτο. Οι Βούλγαροι είχαν αντιληφθεί την παρουσία των ανταρτών εντός του οικισμού με αποτέλεσμα οι συγκρούσεις να γενικευθούν. Οι Βούλγαροι κάλεσαν ενισχύσεις και οι αντάρτες αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν στα γύρω βουνά παίρνοντας μαζί τους αρκετούς από του κατοίκους. Ανάμεσα τους και μία επίτοκος, η οποία με την βοήθεια των άλλων γυναικών, έφερε στον κόσμο εκείνη την ημέρα ένα υγιέστατο αγόρι.
Πριν το μεσημέρι, οι ενισχύσεις των Βουλγάρων κατέφθασαν στον οικισμό, οι οποίοι άρχισαν να εκτελούν όποιον έβλεπαν μπροστά τους, να λεηλατούν τα σπίτια και να τα παραδίδουν στις φλόγες.
Μετά την αποχώρηση των Βουλγάρων από την περιοχή και οι διαφύγαντες κάτοικοι επέστρεψαν στο χωριό, αντίκρισαν μπροστά τους τριάντα τέσσερα πτώματα συγχωριανών τους. Ανάμεσα στους νεκρούς, παιδιά, αβάπτιστα νήπια, γυναίκες, ανήμποροι ηλικιωμένοι και ο διοριζόμενος Βούλγαρος πρόεδρος, τον οποίο και εκτέλεσαν οι συμπατριώτες τους, διότι τους εμπόδισε να προβούν σ΄αυτές τις απάνθρωπες ενέργειες. Στην λίστα των εκτελεσθέντων προστίθενται και ένας 29χρονος Καρυοφυτιανός, τον οποίο εκτέλεσαν την ίδια μέρα οι Βούλγαροι έξω από το χωριό με συνοπτικές διαδικασίες.
Οι κάτοικοι της περιοχής, μετά το πέρας της βουλγαρικής κατοχής, γρήγορα βρήκαν τους ρυθμούς της καθημερινής τους ζωής. Επέστρεψαν στην ενασχόληση τους με την καπνοκαλλιέργεια και συνέβαλλαν ενεργά στην ενίσχυση της εθνικής οικονομίας.
Το 1964, ο Βασιλιάς της Ελλάδος Παύλος Β΄, αναγνωρίζοντας τα δεινά των κατοίκων υπό την βουλγαρική κατοχή, την γρήγορη μεταπολεμική προσαρμογή τους και την συμβολή τους στην ενίσχυση της εθνικής οικονομίας, επαινεί την Κοινότητα Καρυοφύτου χαρακτηρίζοντας το έργο της αξιέπαινο και αξιόλογο. Την ίδια χρονιά, οι κάτοικοι του Λειβαδίτη, εκμεταλλευόμενοι το πρόσφορο έδαφος επιδόθηκαν στην καλλιέργεια της πατάτας και έτσι ο τότε Υπουργός Γεωργίας Αλέξανδρος Μπαλτατζής κατέφθασε ο ίδιος του στον οικισμό προκειμένου να μελετήσει μαζί με τους κατοίκους την ίδρυση Συνεταιριστικού Εργοστασίου, οι εγκαταστάσεις του οποίοι υπάρχουν ως σήμερα.
Την δεκαετία του ΄70 άρχισε η σταδιακή εγκατάλειψη της καπνοκαλλιέργειας και η μετανάστευση των κατοίκων σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα της Ελλάδας και στο εξωτερικό. Σήμερα, ο πληθυσμός της Κοινότητας Καρυόφυτου ανέρχεται στους 170 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία, την γεωργία και την υλοτομία. Τα τελευταία χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση στην ενασχόληση τους με τον τουρισμό, ανατπύσσοντας χώρους εστίασης και ξενοδοχειακές μονάδες.
Τέλος, αξίζει να αναφερθεί οτι η Κοινότητα Καρυοφύτου αποτελούμενη από πέντε οικισμούς, το Άνω και το Κάτω Καρυόφυτο, τον Λειβαδίτη, τον Καστανίτη και το Καλό Νερό, σύμφωνα με το σχέδιο "Καπποδίστριας" το 1996, ενώθηκε με το Δήμο Σταυρούπολης και από το 2010 με το σχέδιο "Καλλικράτης" ανήκει στον Δήμο Ξάνθης.
ΠΗΓΗ : ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΠΥΡΙΑΔΗΣ (ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΡΥΟΦΥΤΟΥ)
 |
||
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου