Τελείωσε η πρώτη φάση του Ευρωμπάσκετ για την Εθνική, που αποδείχθηκε ένας υγιεινός περίπατος στους δρόμους του Ζάγκρεμπ.
Και τώρα Λιλ και Βέλγιο και μετά μάλλον Ισπανία στους «8», για να πληρώσουμε διάφορα «γραμμάτια» που έχουμε εδώ και χρόνια με τους φίλους μας από την Ιβηρική. Αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του - προέχει η παρέα του Ματ Λοτζέσκι. Και κυρίως προέχει να γυρίσουμε το διακόπτη, να μηδενίσουμε το κοντέρ και να ξεκινήσουμε ξανά από την αρχή, σεμνά και ταπεινά. Το το 5 στα 5 έγινε και τελείωσε, πάμε για το 6 στα 6 και συνεχίζουμε.
Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης
Αναλύσεις για το Βέλγιο διαβάσατε ή θα διαβάσετε αρκετές μέχρι το ματς του Σαββάτου. Για μένα και χωρίς καμία πρόθεση να φανώ αλαζόνας, καμία σοβαρή κουβέντα δεν χρειάζεται να κάνουμε για το συγκεκριμένο ματς: μια Εθνική Ελλάδας με αυτή τη 12άδα, με αυτή την ποιότητα, με αυτούς τους διακριτούς ρόλους στο παρκέ, με αυτή την ψυχολογία και με προίκα τις πέντε νίκες στον όμιλο, μια Εθνική που φτιάχτηκε και μονταρίστηκε για να διεκδικήσει μετάλλιο, δεν γίνεται να κάνει κανενός είδους δεύτερες σκέψεις για το αν θα περάσει το Βέλγιο ή όχι. Εύκολα ή λιγότερο εύκολα «πρέπει» και μπορεί να ξεμπερδεύει με μια ομάδα που είναι σοβαρή, καλή, αθλητική αλλά χωρίς μπασκετική παράδοση και – κυρίως – χωρίς βάθος στον πάγκο. Εκεί ακριβώς δηλαδή που υπερτερούμε εμείς.
Ο Κατσικάρης μεγαλώνει το rotation
Τι έχουμε δει ως τώρα από τον Φώτη Κατσικάρη; Στην αρχή, να στηρίζεται σε συγκεκριμένους παίκτες για να κάνει τη δουλειά του: Σπανούλης, Καλάθης, Αντετοκούμπο, Πρίντεζης, Κουφός, Μπουρούσης, Ζήσης. Σύνολο, εφτά. Και στη συνέχεια να προσπαθεί να βάλει όλο και περισσότερους στην εξίσωση, να δίνει ρόλο σε παίκτες που έπαιζαν λιγότερο και είχαν πιο «βοηθητικό» ρόλο στα πρώτα ματς. Ο Καϊμακόγλου και ο Σλούκας είναι αυτοί που πρώτοι βρήκαν ρόλο στο rotation, (ανεβάζοντας το σύνολο σε εννιά παίκτες) ο Παπανικολάου δείχνει ότι θέλει, αλλά ότι (ακόμα;) δεν μπορεί, ο Περπέρογλου και ο Μάντζαρης πήραν αρκετό χρόνο με την Ολλανδία, σε ένα ματς που μπορεί να κρίθηκε στο τέλος, αλλά ήταν ματς χωρίς βαθμολογική σημασία για εμάς (μόνο για τους Ολλανδούς και τους Γεωργιανούς), άρα και χωρίς ιδιαίτερη πίεση.
Τώρα, γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουμε κάνει και τα πέντε παιχνίδια ντέρμπι ή έστω κάποια κομμάτια ακόμα και των αγώνων που στο τέλος κερδίσαμε με μεγάλη διαφορά (και με την ΠΓΔΜ στην πρεμιέρα χάσαμε τη διαφορά που πήραμε στην αρχή και την εκτοξεύσαμε στους 20 πόντους στο τέλος και με τη Γεωργία είδαμε τη διαφορά να εξανεμίζεται κάποια στιγμή στην τρίτη περίοδο, και με την Ολλανδία έγινε «ροντέο» το ματς στο φινάλε), αυτό είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Προφανώς δεν γίνεται... για γούρι, προφανώς η τρίτη περίοδος για την Εθνική, είναι ένα δεκάλεπτο στο οποίο πρέπει να δώσει έμφαση ο Κατσικάρης από δω και πέρα, διότι παρουσιαζόμαστε χωρίς συγκέντρωση στην άμυνα και χωρίς καθαρό μυαλό στην επίθεση. Αν γινόταν για παράδειγμα στη δεύτερη περίοδο, λόγω των «μπες-βγες» στην πεντάδα, θα μπορούσαμε να το εξηγήσουμε πιο εύκολα, αλλά στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, όπου και ανάσες έχουν πάρει αλλά και οδηγίες από τον κόουτς, προκαλεί μια εντύπωση είναι η αλήθεια.
Οι διακριτοί ρόλοι στο παρκέ
Είναι πλέον ξεκάθαρο: ο Βασίλης Σπανούλης, είναι αυτός που θα πάρει τη μπάλα στα χέρια του και που ξέρει ακριβώς τι πρέπει να την κάνει (αν πρέπει να πασάρει ή να σουτάρει) όταν το πράγμα ζορίζει. Αλλά δεν είναι μόνος του: ο Νίκος Ζήσης έχει επίσης τη στόφα του παίκτη που είναι πάντα έτοιμος «για τα δύσκολα», ο Πρίντεζης ποτέ δεν κρύβεται όταν η μπάλα καίει, όπως και ο Μπουρούσης, που έχει φέτος την πολυτέλεια να μοιράζεται το χρόνο συμμετοχής με τον Κουφό. Από εκεί και πέρα ο Κουφός είναι ιδιαίτερα αξιόπιστος επιθετικά και αμυντικά, ο Καλάθης ανεβαίνει παιχνίδι με το παιχνίδι, ο Καϊμακόγλου επίσης, ο Αντετοκούμπο δείχνει βελτιωμένος και στο μακρινό σουτ και ο Σλούκας είναι ο γνωστός Σλούκας που «σκοράρει και πασάρει πιο γρήγορα από τη σκιά του – είναι ο Σλούκι Λουκ» που λέει κι ο αγαπημένος Βαγγέλης Ιωάννου. Καθόλου άσχημα και αν βρούμε και έναν ακόμα στα επόμενα ματς που να κάνει μισό ή ένα βήμα μπροστά, τον Παπανικολάου ή τον Περπέρογλου που χρειάζονται ένα καλό ματς για να απογειωθούν, τότε μπορούμε πραγματικά να πάμε πολύ ψηλά.
Στου Κουφού την πόρτα
Ήμουν απ' αυτούς που έλεγαν πολύ πριν ξεκινήσει το Ευρωμπάσκετ, ότι τη μεγάλη διαφορά σε αυτή τη διοργάνωση δεν θα την έκανε τόσο η επιστροφή του Σπανούλη ή η βελτίωση του Αντετοκούμπο ή ο καλός Νικ Καλάθης, αλλά ο Κώστας Κουφός. Είναι το σέντερ που έλειψε τα τελευταία χρόνια από την Εθνική, ένα μεγάλο κορμί με αμυντική προσήλωση, ένας καλός ριμπάουντερ και ένας παίκτης που μπορεί να είναι στο παρκέ όταν ο Μπουρούσης πρέπει να πάρει ανάσες, χωρίς να τρέμει η ψυχή μας και χωρίς να τον αντικαθιστούν παίκτες μικρότερης δυναμικής όπως συνέβαινε τα τελευταία χρόνια με τον Βουγιούκα, τον Γλυνιαδάκη ή τον Καββαδά.
Ο Κουφός είναι «κανονικός ΝΒΑer», που ξέρει πώς να βάλει το κορμί του στην άμυνα και πώς να πάρει σωστή θέση για το επιθετικό ριμπάουντ, που γνωρίζει τα μυστικά του πικ-εν-ρολ, που μπορεί να τελειώνει τις φάσεις με υψηλά ποσοστά χωρίς να κάνει κατάχρηση σουτ, που ακολουθεί ψηλά τον αντίπαλο και μοιράζει αφειδώς τάπες (αν και προτιμώ τα «καπάκια» του Παναγιώτη Γιαννάκη) και δίνει άλλη οντότητα στην ελληνική ρακέτα. Μεγάλο «εργαλείο» στα χέρια του Κατσικάρη και αυτός αλλά και οι άλλοι αμερικανο-σπουδαγμένοι Αντεντοκούμπο και Καλάθης, που δείχνουν πολύ βελτιωμένοι μετά την καλή χρονιά που έκαναν στο ΝΒΑ.
ΠΗΓΗ:koolnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου